Dear Kobe. Thank you!

"Πέρνα καλά, απόλαυσε την ζωή σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή, πρέπει να κάνεις κάτι συνέχεια." Προφητικά λόγια του Kobe Bryant.

Όσα φέρνει μια στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, λένε πολύ σοφά οι μεγαλύτεροι. Είμαι έξω βράδυ Κυριακής, έχοντας κανονίσει έξοδο με την παρέα, με όρεξη να περάσω καλά. Εκείνη την ώρα με παίρνει ένας φίλος μου τηλέφωνο. "Μαλάκα ο Kobe σκοτώθηκε, δεν κάνω πλάκα το ακούω τώρα στο ράδιο, ανέβασε το στη σελίδα." Δεν χάνω χρόνο, πιάνω το κινητό μου και βλέπω παντού αναρτήσεις πως παιδικός μου ήρωας, Kobe Bryant, είναι νεκρός. Παγωμάρα και ξενέρα. Δεν μπορώ να πιστέψω, δεν θέλω να το πιστέψω. Το ίνδαλμα που είχα ως πιτσιρικάς, δεν ζει πια.

Η όρεξη από το τραπέζι φεύγει. Προβληματισμένος σκέφτομαι με τους φίλους πως, όσα λεφτά, όση φήμη, όση δόξα και να έχεις, η στραβή δεν κάνει εκπτώσεις. ΣΕ ΚΑΝΈΝΑΝ. Ο Kobe τα είχε όλα αυτά, όμως πλέον δεν βρίσκεται εδώ. Το κλισέ, "το μπάσκετ είναι πλέον φτωχότερο", ισχύει 100%. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τα skills του Bryant και να μην σταματάω. Χάρη σε αυτόν, εγώ και εκατομμύρια πιτσιρίκια σε όλο τον κόσμο ερωτεύτηκαμε το μπάσκετ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάναμε φιλίες μέσα από το μπάσκετ, χαρήκαμε, γελάσαμε, απογοητεύτηκαμε, κλάψαμε.

"Έχω και εγώ αμφιβολίες. Έχω ανασφάλειες. Φοβάμαι την αποτυχία. Υπήρξαν νύχτες που πήγαινα στο γήπεδο και έλεγα "Με πονάει η μέση, τα πόδια μου, τα γόνατα μου. Δεν μπορώ, θέλω να χαλαρώσω". Όλοι έχουμε ανασφάλειες. Δεν πρέπει να το αρνείσαι, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Το αγκαλιάζεις και προχωράς." Θυμάμαι να μαζευόμαστε, τα χρόνια που ήμασταν ακόμη στο δημοτικό και να λιώνουμε σε PlayStation 2 τα τότε, NBA Lives. Και ώρες επί ωρών, να "μαλώνουμε" για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης. Από τα μάτια ενός παιδιού, όλα είναι πιο ρομαντικά. Εγώ είχα τον Kobe, o κολλητός μου είχε τον James, ένας άλλος είχε τον Wade και ου το καθεξής. Χιλιάδες παιδικές μνήμες όπως, οι φορές που βλέπαμε μικροί με τον αδερφό μου, επαναλήψεις αγώνων που έβαζαν τότε μερικά ιδιωτικά κανάλια. Και εκείνο τον τύπο με το 24 στην πλάτη, να κάνει "χαζό" όποιον αμυντικό εμφανιζόταν στο διάβα του. Αναμνήσεις ωραίες, βαθιά χαραγμένες. Ο Kobe δεν ζει πια. Και πέρα από την πολύ βαριά μπασκετική κληρονομιά που αφήνει πίσω του, αφήνει επίσης μια σύζυγο και τρεις κόρες, που για αυτές τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο. Και πριν πεταχτεί κάποιος να πει την εξυπνάδα του, όχι, η οικογένεια Bryant -πιθανόν- δεν θα πεινάσει. Όμως δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή τη ρημάδα μέρα. Τη μέρα που εννέα άνθρωποι, έφυγαν τόσο άδικα. Ευτυχία είναι να ξυπνάς κάθε μέρα χαρούμενος. Ευτυχία είναι, να έχεις δίπλα σου δέκα άτομα που σε νοιάζονται. Σημασία έχει το τώρα και όχι το άυριο, το μεθαύριο και το σε ένα χρόνο από τώρα. Γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει. Γιατί δεν τα καθορίζουμε όλα εμείς. Ας τα ζήσουμε όλα στο έπακρο, η ζωή μπορεί πολλές φορές να γίνεται σκληρή και άδικη, όμως είναι όμορφη και συνάμα σύντομη, για να χασομεράς. "Αν κρατάω κακίες; Καθόλου φίλε! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μείνω σε αυτά τα πράγματα. Δεν κρατάω καμία κακία μέσα μου." O Kobe, είναι στον παράδεισο. Μαζί με τον μικρή του Gigi!

Αγαπητέ Kobe, σε ευχαριστούμε για όλες τις στιγμές μαγείας που μας πρόσφερες.