Η τελευταία πτήση.

Ο Vince Carter τα ξημερώματα της Πέμπτης έγινε ο 22ος παίκτης στην ιστορία του NBA που ξεπερνάει τους 25.000 πόντους, γράφοντας μια ακόμα σελίδα με χρυσά γράμματα στην μεγάλη καριέρα του. Μια καριέρα που βρίσκεται στη "δύση" της. Μια πορεία με αμέτρητες θεαματικές φάσεις τις οποίες θα νοσταλγούμε. Ένας παίκτης που θα τον θυμόμαστε για τις μέρες που ήταν απλά ασταμάτητος, που ήταν ο ένας και μοναδικός, "Vinsanity". O θαυμάσιος "Air Canada".

Το ταλέντο του Carter στο μπάσκετ φάνηκε από μικρή ηλικία. Γεννημένος στη Florida, ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην ομάδα του σχολείου του, Mainland. Φοίτησε στο North Carolina, το κολέγιο που ανέδειξε τον Michael Jordan. Έπαιξε εκεί για τρεις σεζόν, με το NBA να του χτυπάει εν συνεχεία την πόρτα. Στο Draft αποτέλεσε επιλογή των Golden State Warriors, όμως δεν έπαιξε ποτέ γι' αυτούς καθώς τον αντάλλαξαν στον Καναδά και στους Raptors, για χάρη του Antawn Jamison. Στο Toronto ο Carter έγινε Star. Εξελίχθηκε σε ηγέτη της ομάδας από τα πρώτα του κιόλας βήματα, απέκτησε δημοτικότητα και έβαλε τους Raptors για πρώτη φορά στο μπασκετικό χάρτη του NBA. Μας πρόσφερε απίστευτες φάσεις, με τα καρφώματα του να είναι ένας συνδυασμός άλματος, έκρηξης, ωμής δύναμης και άρτιας εκτέλεσης. Πέτυχε μεγάλα σουτ, πραγματοποίησε σπουδαίες εμφανίσεις και λατρεύτηκε όσο κανείς από το κοινό της ομάδας. Όσο ωραία κύλησαν τα εφτά συνολικά χρόνια για τον Carter στους Raptors, άλλο τόσο επεισοδιακά διακόπηκαν. Ο 27χρονος τότε G/F δήλωνε δυσαρεστημένος με τη νέα αποτυχία της ομάδας να προχωρήσει πιο μακριά στην Post Season, ρίχνοντας το φταίξιμο κυρίως προς τη διοίκηση. Σε προσωπικό ραντεβού που είχε με τον πρόεδρο Richard Peddie, ο Carter άκουσε πράγματα που στην πραγματικότητα δεν ίσχυαν. Συγκεκριμένα ο Peddie, του υποσχέθηκε την έλευση ενός ακόμη Star, με το όνομα του Steve Nash να εμπλέκεται σε πιθανά σενάρια, ενώ του είχε πει επίσης πως ήταν σε προχωρημένες επαφές με τον Julius Erving ώστε ο τελευταίος να αναλάβει, τη θέση του γενικού διευθυντή της ομάδας. Φυσικά, τίποτα απ' όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκε με τον Carter να απαιτεί την ανταλλαγή, κάτι που τελικά έγινε στις 17 Δεκεμβρίου... Οι τελευταίες στιγμές μαγείας στο New Jersey.

Η ανταλλαγή ολοκληρώθηκε και ο "Vinsanity"αποτελούσε παρελθόν πλέον από τους Raptors. Παίκτης των Nets πλέον και με συμπαίκτη τον εξαιρετικό PG που άκουγε στο όνομα Jason Kidd, αλλά και τον Richard Jefferson, ο Carter στόχευε ψηλότερα σε ομαδικό επίπεδο. Μάταια όμως... Οι Nets δεν κατάφεραν ως ομάδα τίποτα το ιδιαίτερο, με ταβάνι τους να είναι τα ημιτελικά. Ο Carter σπαταλούσε τα τελευταία του παραγωγικά χρόνια σε έναν οργανισμό, που δυστυχώς δεν μπορούσε να του προσφέρει το κάτι παραπάνω. Μπορεί με τους Nets να προχώρησε μόνο μέχρι τα ημιτελικά της Ανατολικής Περιφέρειας, όμως η ατομική απόδοση του ήταν εξαιρετική. Έπαιξε τις τελευταίες του χρονιές σαν Star στους Nets, αριθμώντας 23.6 πόντους στην πενταετία που αγωνίστηκε εκεί. Το καλοκαίρι του 2009 έκλεισε τον κύκλο του με την ομάδα. Το φινάλε μιας θεαματικής παράστασης.

Από εκεί και έπειτα ο Carter πέρασε σε μια άλλη πραγματικότητα. Από ηγέτης, έγινε ρολίστας πολυτελείας και από ρολίστας έγινε μέντορας για τα νεαρά παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο NBA. Τα καρφώματα μειώθηκαν και το θέαμα περιορίστηκε όσο περνούσαν τα χρόνια.

Την διαδρομή του σε Magic, Suns, Mavericks, Grizzlies, Kings και πλέον Hawks ελάχιστα θα την θυμόμαστε και θα την μνημονεύουμε. Το φοβερό είναι, ότι ο βετεράνος πλέον Carter, συνεχίζει ακόμα και στα 41 του να παίζει με την ίδια όρεξη και με την ίδια αγάπη για το άθλημα, σαν να μπήκε χθες στην λίγκα. Και αυτό είναι το ωραίο... Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως ψεγάδι του είναι, ότι δεν κατέκτησε ποτέ του ένα πρωτάθλημα. Όμως ακόμα και αν κατακτούσε ένα τίτλο, τώρα, στα μπασκετικά του "γεράματα", πόσο θα το εκτιμούσαμε αυτό;; O κορυφαίος dunker όλων των εποχών δεν χρειάζεται κανέναν τίτλο για να είναι ξεχωριστός. Δεν θα τον θυμόμασταν άλλωστε για κάτι τέτοιο. Θα τον θυμόμαστε για τα εκατοντάδες καρφώματα του, για τα μεγάλα σουτ που πετύχαινε, για όλο το "σταριλίκι" που έβγαζε εντός παρκέ. Πάντα στο μυαλό μας, όταν ακούμε το όνομα του, θα μας έρχεται ένα δυνατό πάτημα, η εικόνα του κορμιού του να τεντώνεται με μια φοβερή έκρηξη και ένα δυνατό τελείωμα που είναι έτοιμο να κατεδαφίσει το καλάθι. "ΜΠΑΜ"... Το κοινό σε έκσταση και τον Carter να πανηγυρίζει σαν τρελός, μπροστά σε ένα στάδιο γεμάτο, που ακόμα δεν συνειδητοποίησε τι ακριβώς είδε. Thanks For The Memories, Vince!