O ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

Ήγγικεν η ώρα ω μπασκετόφιλοι!

Η ώρα του κρύου αποχαιρετισμού .

Η ώρα που παρότι όλοι γνωρίζαμε πως κάποια στιγμή θα φτάσει,πάντα απευχόμασταν.

Ο Manu δεν θα ξαναεμφανιστεί στα παρκέ .

Μπορεί η είδηση να μην έπεσε σαν ''κεραυνός εν αιθροία'' όμως αδιαμφισβήτητα

η αποχώρηση από τα παρκέ αυτού του τόσο διαφορετικού και ιδιαίτερου παίκτη

συνιστά ένα τεράστιο πλήγμα για όλους τους φίλους του μπάσκετ.

Γιατί ο Manu δεν είναι ένας ακόμη μεγάλος παίκτης

που απλά αποχωρεί από την ενεργό δράση...

Είναι πολλές οι στιγμές που μας έχει χαρίσει ο Αργεντίνος βιρτουόζος.

Aπό την πρώτη του εμφάνιση στο διεθνές στερέωμα με τη φανέλα της Κίντερ Μπολόνια ως και την τελευταία του χρονιά με τους Spurs.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις τρομερές πάσες του

-σπεσιαλιτέ του ήταν αυτές κάτω από τα πόδια-,

τα δυναμικά καρφώματα με το αριστερό του χέρι (Bosh πατώνεις;),

το eurostep που πρώτος αυτός εμφάνισε στα παρκέ του κορυφαίου πρωταθλήματος

αλλά κυρίως ποιος μπορεί να λησμονήσει το πάθος που έβγαζε στο παιχνίδι του;

Αυτό ήταν άλλωστε που τον έκανε να ξεχωρίζει σαν παίκτη.

Δεν ήταν ποτέ ο πιο γρήγορος , ο πιο δυνατός

ή ο πιο αλτικός παίκτης

στις ομάδες που αγωνίστηκε

όμως πάντοτε κατάφερνε να συναρπάσει όλους όσους τον έβλεπαν.

Ήταν ένας παίκτης-ηγέτης.

Ήταν ο παίκτης που συμπλήρωνε ιδανικά τους Parker- Duncan καθώς

-ιδιαίτερα μέχρι και το 2011-

πρόσεθετε στην ομάδα του Gregg Popovic το στοιχείο του απρόβλεπτου,

που πολλές φορές οδηγούσε τα ''Σπιρούνια'' στη νίκη .

Όπως άλλωστε εύστο χα είπε κάποτε ο μέγιστος coach/μέντορας του:

<<Όταν είναι ο Manu στο παρκέ δεν είσαι ποτέ ακριβώς σίγουρος

τι πρόκειται να συμβεί.>>

Όντας μέλος των Τεξανών κατέκτησε 4 πρωταθλήματα,κλήθηκε 2 φορές σε All Star Game,κατέκτησε το βραβειο του 6ου παίκτη της χρονιάς(2008) και συμπεριλήφθηκε

2 φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.

Φυσικά όμως στο μυαλό όλων μας έχει μείνει όχι μόνο γιατί ήταν μέλος μιας εκ των 3-4 μεγαλύτερων δυναστειών στην ιστορία του ΝΒΑ αλλά γιατί ήταν κυρίως

Ο ΗΓΕΤΗΣ μίας άλλης....

ΕΘΝΙΚΗ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

Είναι σίγουρα ένα άκρως δυσεπίλυτο μυστήριο,ένα τρομερό παιχνίδι της μοίρας

ή κι εγώ δεν ξέρω πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω το γεγονός

ότι οι κορυφαίοι Αργεντίνοι παίκτες στην Ιστορία ήταν μέλη της ίδιας γενιάς

και ως εκ τούτου μπόρεσαν να χαρίσουν στη χώρα τους επιτυχίες και συγκινήσεις

που πότε ίσως ποτέ κανεις δεν είχε φανταστεί.

Η τρομερή παρέα των Τζινόμπιλι, Σκόλα(ο μοναδικός που συνεχίζει πλέον), Νοτσιόνι, Ντελφίνο, Πριτζιόνι, Ομπέρτο κ.α. κατέκτησε:

Το 2002 στην Ινδιανάπολη, Παγκόσμιο, ασημένιο, με ήττα στην παράταση

από τη Γιουγκοσλαβία του εκπληκτικού Ντέγιαν Μποντιρόγκα.

(Μεγάλο ρόλο φυσικά στην ήττα έπαιξαν και τα φαλτσοσφυρίγματα του Νίκου Πιτσίλκα.)

• Το 2004 στην Αθήνα, Ολυμπιάδα, χρυσό, με νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό.

• Το 2006 στην Ιαπωνία, Παγκόσμιο, 4η θέση, με ήττα στον πόντο από την Ισπανία στον ημιτελικό.

• Το 2008, στο Πεκίνο, Ολυμπιάδα, χάλκινο.

Αυτή η μεγάλη φουρνιά, με ηγέτη τον Τζινόμπιλι, κυριάρχησε στην καρδιά των ‘00s με εντυπωσιακό τρόπο, δίνοντας πάντα το ισχυρό παρών.

Ακόμα και στην κάμψη, ακόμα και στη δύση της, αυτή η ομάδα ήταν εκεί,

4η στην Ολυμπιάδα του 2012. (Στο Παγκόσμιο του 2010 ο Manu δε συμμετείχε.)

Αντί επιλόγου θα ήθελα να αναφέρω γιατί ο Manu Ginobili ήταν

ο αγαπημένος μου παίκτης και γιατί όπως -ίσως καταλάβατε ήδη-

το παρόν άρθρο-αφιέρωμα έιναι άκρως υποκειμενικά αντικειμενικό.

Στα μάτια μου είναι ίσως ο τελευταίος παίκτης με τόσο ιδιαίτερο μπασκετικό στυλ

που ποτέ δεν θυσίασε την προσωπικότητά του στον βωμό της νίκης

και της επιτυχίας.

Κέρδισε αμέτρητες διακρίσεις κόντρα σ'όλους τους επικριτές του που ανέφεραν τον όρο ''Αργεντινός μπασκετμπολίστας'' ως ανέκδοτο χάρη στο ταλέντο αλλά κυρίως τη σκληρή δουλειά.

Τόλμησε να κυνηγήσει τους δικούς του ανεμόμυλους

-όπως ο ήρωας του μνημειώδους έπους του Θερβάντες-

και εν τέλει πέτυχε το ακατόρθωτο,

την καθολική αποδοχή από όλο τον μπασκετικό και μη κόσμο

ως παίκτη και ως άνθρωπο.

ΥΓ:Αγαπητέ Manu αν ποτέ νοσταλγήσεις λίγο τη μυρωδιά του παρκέ να ξέρεις ότι στο Ιβανώφειο αγωνίζεται μία ομάδα με τα χρώματα της δικιάς σου παντοτινής αγάπης στην οποία θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτος.