Καβαλάρηδες χαμένοι στην διαδρομή...

Ο LeBron James είναι ο Μέγας Αλέξανδρος του σύγχρονου NBA. Η κυριαρχία του είναι αδιαμφισβήτητη, οι ηγετικές του ικανότητες απαράμιλλες και η κληρονομιά του ιστορική. Όπως κάθε σπουδαίος ηγέτης, ο Βασιλιάς χρειάζεται γύρω του το κατάλληλο περιβάλλον για να αξιοποιήσει πλήρως τα χαρίσματα του και να ευημερήσει. Κατά καιρούς ο James έχει υπάρξει μέλος τεράστιων «Αυτοκρατοριών» κυριαρχώντας πλήρως ολόκληρης της επικράτειας, στα χρόνια των Miami Heat, αλλά ορισμένες φορές έχει βρεθεί να βουλιάζει σε κινούμενη άμμο περιτριγυρισμένος από φίδια και ανήμπορος να αντιδράσει. Από την επιστροφή του στο Ohio, τη γενέτειρα του, ο King είχε ό,τι απαιτούσε και κατάφερε να επανέλθει στο απόλυτο ζενίθ και να οδηγήσει το άτιτλο Cleveland στην πολυπόθητη Γη της Επαγγελίας.

Ωστόσο, το φετινό καλοκαίρι ο LeBron έχασε το «Δεξί του Χέρι», Kyrie Irving, που ουσιαστικά απομακρύνθηκε οικειοθελώς. Η πρόκληση της αποχώρησης δεν άργησε να μετατραπεί σε αφορμή για να δοθεί για άλλη μια φορά στο Βασιλιά «Γη και Ύδωρ» προς την πλήρη πνευματική και αγωνιστική ικανοποίηση του. Ένας, τραυματίας μεν, All-Star δε, Point Guard, μερικοί χρήσιμοι ρολίστες, ανάμεσα τους κι ένας πρώην MVP, και το σημαντικότερο ο εγκάρδιος φίλος του, και πρώην «Δεξί Χέρι» του στην «Αυτοκρατορία» των Heat, Dwyane Wade. Παρά τους προαναφερθέντες άκρως ελπιδοφόρους οιωνούς, ο Βουκεφάλας του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει γεράσει και δείχνει σημάδια φθοράς. Και κάπως έτσι, ο Βασιλιάς του Ohio βρέθηκε ξαφνικά σε ένα μονοπάτι με γνωστό προορισμό αλλά απρόσμενα δύσβατη διαδρομή. Ας αναλύσουμε.

O Isaiah Thomas, το βασικό αντάλλαγμα για τον Kyrie, είναι γνωστό από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι είναι τραυματίας και θα αργήσει να επιστρέψει. Η λογική και οι προβλέψεις λένε πως θα προλάβει τα playoffs αλλά μένει να δούμε αφενός σε τι κατάσταση θα επιστρέψει και αφετέρου κατά πόσο θα καταφέρει να «δέσει» και να αποκτήσει χημεία με το υπάρχον σύνολο. Ο Derrick Rose, παρότι ξεκίνησε δυναμικά, ταλαιπωρείται, όπως φοβόταν πολλοί, από μικροτραυματισμούς και δεν έχει καταφέρει ακόμη να «αναγεννηθεί» πλήρως. Τα σχόλια από τους συμπαίκτες του είναι διθυραμβικά και ο Derrick γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το ποιόν του ως παίκτης με το μόνο που απομένει και αποτελεί κοινή ευχή να είναι να το αποτυπώσει στο γήπεδο. Ο Dwyane Wade πάλι οδεύει στα 35. Ο Flash έχει υπάρξει ένας εκ των κορυφαίων Shooting Guard στην ιστορία του NBA αλλά τα τελευταία χρόνια ταλανίζεται από συνεχείς τραυματισμούς και πλέον του έχουν απομείνει η ποιότητα του και ορισμένες εκλάμψεις της χαμένης εκρηκτικότητας του. Χαρακτηριστική της άρνησης να αποδεχθεί τα δεδομένα ήταν η, τελικά εκπληρωμένη, απαίτηση του να ξεκινάει βασικός, με τον ίδιο να αναγνωρίζει, ευτυχώς για την ομάδα, λίαν συντόμως πως η παρουσία του είναι περισσότερο βλαπτική παρά ωφελεί την αρχική πεντάδα. Ο Jae Crowder από την άλλη, ένας τίμιος παίκτης και σκληρός αμυντικός, δυσκολεύεται να βρει τα πατήματα του και πολλές φορές φαντάζει να βουλιάζει στην τρικυμία της απαράδεκτης αμυντικής λειτουργίας που παρουσιάζει συνολικά η ομάδα, απόρροια όχι μόνο του φετινού Roster με το πρόβλημα να είναι γνωστό από πέρυσι και τον Coach Lue να καθησυχάζει χωρίς όμως να δρα.

Στους «παλιούς», ο Kevin Love φαίνεται ως τώρα κατώτερος των περιστάσεων. Πέρυσι συχνά διαμαρτυρόταν εμμέσως και δυσανασχετούσε επειδή αποτελούσε την τρίτη επιθετική επιλογή της ομάδας. Φέτος είναι η ευκαιρία του να υπενθυμίσει στους πάντες τον παίκτη που ήταν ηγέτης των Timberwolves και κυριαρχούσε κάτω από τα καλάθια, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν έχει κάνει έως τώρα. Οι JR Smith και Tristan Τhompson έχουν χάσει την αυτοπεποίθηση τους και είναι εμφανώς επηρεασμένοι από τη μετακίνηση τους στον πάγκο. Ο JR είναι μέχρι στιγμής «τραγικός» και καλείται να ανακάμψει άμεσα, εγνωσμένης της αξίας του, ενώ ο TT αποκαλείται «Kardashian» κι έχει μετατραπεί από τον κορυφαίο επιθετικό rebounder της Λίγκας σε αντικείμενο χλευασμού.. Οι υπόλοιποι, λίγο έως πολύ παίζουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους και φέρουν πολύ μικρότερο μερίδιο ευθύνης για τα κακώς κείμενα, με τους Kyle Korver και Jeff Green μάλιστα να είναι δύο εκ των κορυφαίων παικτών της ομάδας στα πρώτα παιχνίδια αν αναλογιστεί κανείς το ρόλο και το ταβάνι τους.

Και τώρα φτάνουμε στο μεγάλο κεφάλαιο του Tyronn Lue. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ο Head Coach των Cavs μοιάζει τις περισσότερες φορές που η κάμερα στρέφεται πάνω του πραγματικά να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Φυσικά, η βασική αιτία κριτικής του δεν είναι το απλανές βλέμμα του αλλά η απαράδεκτη αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Με ένα υπερπλήρες Roster που θα ζήλευαν οι περισσότερες ομάδες, και μια Second Unit που δίχως υπερβολές θα διεκδικούσε άνετα μια θέση στα Playoffs της Ανατολικής Περιφέρειας οι Καβαλάρηδες μέχρι στιγμής είναι κατώτεροι των περιστάσεων και στην καλύτερη επιεικώς μέτριοι. Σε όλα. Φυσικά και πάλι δεν αναφερόμαστε μονάχα στα 7 πρώτα παιχνίδια της φετινής σεζόν, στα οποία η ομάδα ηττήθηκε από Magic, Nets και Pelicans και Knicks(!) αλλά στη συνολική πορεία της ακόμη και συμπεριλαμβανομένης της περασμένης Regular Season με το ρεκόρ των Cavs στα τελευταία 50 παιχνίδια κανονικής διάρκειας να είναι το «εντυπωσιακά μέτριο» 25-25!

Τι κάνω εδώ;

Κανείς δεν ζήτησε από τον Lue να μετατραπεί δια μαγείας στον Gregg Popovich, οι περισσότεροι προσμένουν τα βασικά. Ένα συγκεκριμένο και ξεκάθαρο αμυντικό πλάνο με ρόλους που να εκτελείται σωστά, ένα ξεκούραστο και αποτελεσματικό Rotation αξιοποιώντας όλα τα κομμάτια του παζλ και μια επιθετική λειτουργία που να μη βασίζεται εξ ολοκλήρου στο αστείρευτο ατομικό ταλέντο των μονάδων του. Πράγματα που ακούγονται πολύ απλά αλλά είναι δεδομένο πως απαιτούν πολύ δουλειά και αφοσίωση τόσο από τους παίκτες αλλά αρχικά από το προπονητικό επιτελείο. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις του τύπου «Κρύβουμε πράγματα για τα Playoffs», «H Regular Season δε μετράει και τόσο» και «Η ομάδα θα γυρίσει τον διακόπτη όταν χρειάζεται» μπορεί να ξεγελούν τον πρωτάρη θεατή αλλά δεν πείθουν κανέναν σκεπτόμενο παρατηρητή που νοιάζεται για την πορεία και την καταξίωση της ομάδας. Τέλος, ως κύριος υπεύθυνος, ο Lue οφείλει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στους παίκτες του που δεν στέκονται στο ύψος τους και να σταματήσει να τους χαϊδεύει τα αυτιά απλώς για να διατηρεί την «ευχάριστη ατμόσφαιρα».

Ο LeBron James παραμένει ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Στα 33 του μοιάζει να μην έχει ακόμη κανέναν ανταγωνισμό. Είναι ο μοναδικός που δικαιούται να ξεκουράζεται όποτε αυτό είναι δυνατό και να «γυρνάει το διακόπτη» όταν πρέπει γιατί έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι μπορεί. Αντ’ αυτού φαίνεται να τρέχει για να καλύψει τους πάντες. Επιθετικά και αμυντικά τα κάνει όλα εντός γηπέδου με απόλυτη επιτυχία και πολλές φορές η απογοήτευση του για την αδυναμία να ακολουθήσουν οι συμπαίκτες του είναι εμφανής από τις εκφράσεις του. Δεν είναι λογικό για έναν «Βετεράνο» των 15 χρόνων στη Λίγκα να έχει αυτό το ρόλο. Μπορεί να φαντάζει άτρωτος αλλά με τα ανθρώπινα δεδομένα κάποια στιγμή θα παρουσιάσει σημάδια κακομεταχείρισης κι αν έρθει αυτή η ώρα τα πράγματα για τους Cavaliers θα θεωρούνται τελειωμένα. Αν το franchise θέλει να έχει ελπίδες να τον έχει στις τάξεις του μετά από το ερχόμενο καλοκαίρι πρέπει να αναλογιστεί προσεκτικά τις κινήσεις του. Μια επιτυχημένη offseason δεν είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες του Βασιλιά που έχει πλέον το βλέμμα του στραμμένο αποκλειστικά στα Δαχτυλίδια του Πρωταθλητή και δεν θα διστάσει να αποχωρήσει εκ νέου από το Cleveland εάν κρίνει πως θα τα διεκδικήσει αλλού υπό καλύτερες προϋποθέσεις.

Η χρονιά έχει ακόμη πολύ δρόμο. Το μονοπάτι που διάλεξε ο Βασιλιάς αποδείχθηκε πιο δύσβατο από όσο θα το περίμενε. Ο καλός ο καπετάνιος λένε στη φουρτούνα φαίνεται. Με το στόχο ξεκάθαρο και τη φαρέτρα γεμάτη, ο Βασιλιάς θα βρεθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ένα βήμα από το να αγγίξει για τέταρτη φορά στην καριέρα του τον ιερό του πόθο. Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσο έτοιμος θα είναι για να «κατασπαράξει» το μεγαλύτερο θηρίο που έχει αντιμετωπίσει ποτέ. Μια πρόκληση που θα κρίνει την καριέρα και την κληρονομιά του. Και για να σκοτώσεις το θηρίο δεν αρκεί η δύναμη. Θέλεις σχέδιο, καθοδήγηση και συλλογικότητα. Θα τα καταφέρει άραγε;

Ο χρόνος θα δείξει…