Tim Duncan: The “Big Fundamental”

Οι NBA Greek Lovers σας παρουσιάζουν την ζωή του θρυλικού Tim Duncan. Από τα Virgin Islands, την αγάπη του για το κολύμπι, το Κολέγιο, τους Spurs και την απόσυρσή του.

Πέρασαν κιόλας 10 ολόκληροι μήνες από τότε που ο Tim Duncan έλεγε ''αντίο'' στα παρκέ μετά από 19 χρόνια παρουσίας στους San Antonio Spurs. Δεν το έκανε με... θόρυβο όπως ο Kobe Bryant, αλλά προτίμησε μια ''ήσυχη'' απόσυρση. Πείτε την και βαρετή αν αναλογιστούμε το πόσο σπουδαίος παίκτης ήταν. Αλλά εξάλλου βαρετός παίκτης ήταν, σωστα;

Η πορεία του Duncan στο ΝΒΑ ήταν γεμάτη χαρές, Πρωταθλήματα, τραυματισμούς και… βαρετό παιχνίδι. Προτιμούσε το λέι-απ από το κάρφωμα. Το σουτ με ταμπλό από ένα fade away σουτ με μεγάλο άλμα. Ο Duncan ήταν η χαρά της απλότητας. Το απλό όμως είναι και το πιο δύσκολο. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του Tim Duncan, του σπουδαιότερου power forward όλων των εποχών...

Η κολύμβηση, ένας Τυφώνας και μία υπόσχεση

Ο Timothy Theodore “Tim” Duncan γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1976 σε ένα μικρό νησάκι, το Saint Croix, που ανήκει στο συγκρότημα των Παρθένων Νήσων (Virgin Islands) και έχει πληθυσμό 50.000 άτομα, έχοντας δύο μεγαλύτερες αδελφές. Από μικρός ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Όχι όμως με το μπάσκετ, αλλά με την… κολύμβηση, στην οποία ήταν και πολύ καλός! Πόσο καλός; Τόσο που είχε βάλει ως στόχο να εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 στο ελεύθερο! Η κολύμβηση εξάλλου ήταν στο αίμα του, αφού η αδελφή του, Tricia Duncan, είχε εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ στο ύπτιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988! Πολύ γρήγορα πάντως ο Duncan θα αναγκαζόταν να βρει ένα νέο όνειρο.

Το 1989, ένας Τυφώνας διέλυσε το μοναδικό κολυμβητήριο με Ολυμπιακή πισίνα που υπήρχε στο νησί, με τα παιδιά της περιοχής να αναγκάζονται να κολυμπούν στον Ωκεανό. Μόνο που υπήρχε μία λεπτομέρεια: Ο Ωκεανός είχε καρχαρίες και ο Duncan έτρεμε τους καρχαρίες, οπότε τα παράτησε. Έναν χρόνο αργότερα, ο άνδρας της δεύτερης αδελφής του, Cheryl, του πρότεινε να παίξει μπάσκετ. Σε ηλικία 14 ετών λοιπόν ο Duncan έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μία μπάλα μπάσκετ!

Πριν έρθουν οι χαρές, ωστόσο, ήρθαν οι λύπες. Κι αυτό γιατί την ίδια χρονιά έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στο στήθος. Πριν φύγει από την ζωή, η μαμά του έβαλε τα παιδιά της να της υποσχεθούν ένα πράγμα: Ό,τι και να γινόταν, θα έπρεπε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο κολέγιο. Και αυτό ακριβώς θα έκανε.

Η επίσκεψη που του άλλαξε τη ζωή…

Ξεκινώντας μπάσκετ σε… προχωρημένη ηλικία, ο Duncan ήταν λίγο άγαρμπος στην αρχή, με κανέναν να μην τον προσέχει. Όλα αυτά μέχρι το 1992, όταν όντας 16 χρονών, ήταν μέλος της ομάδας του νησιού που αντιμετώπισε την USA junior Team και είχε καλή απόδοση κόντρα στον Alonzo Mourning! Ένα από τα μέλη εκείνης της ομάδας ήταν ο τεταρτοετής παίκτης του Κολεγίου του Wake Forest, Chris King, ο οποίος μόλις επέστρεψε στο Κολέγιο φρόντισε να πει όσα βίωσε στον προπονητή του, Dave Odom. To recruiting είχε ξεκινήσει.

Ο Odom ταξίδεψε μέχρι τις Παρθένους Νήσους για να βρει τον Duncan. Πήγε στο μοναδικό ανοιχτό γήπεδο της περιοχής ψάχνοντας για ένα ψηλό παιδί, αλλά δεν τον βρήκε. Ξαφνικά, ένας τύπος κάθισε ήσυχα δίπλα του και του είπε: “Μείνει ήσυχος coach” πριν του εξηγήσει ότι όλο το νησί είχε μάθει για την επίσκεψή του και όλα τα παιδιά βγήκαν στο γήπεδο για να δείξουν το ταλέντο τους! “Αν τους πω ότι θέλω να παίξω θα εκνευριστούν, θα με βάλουν σε μία κακή ομάδα, θα χάσω και μετά θα ξαναπαίξω σε μία ώρα. Αν δεν παίξω όμως στο πρώτο παιχνίδι θα μπορέσω να διαλέξω εγώ την ομάδα μου και θα μείνω μέσα για αρκετή ώρα”. Κι έτσι έγινε, με τον Duncan να λέει στον Odom πριν μπει μέσα για να παίξει: “I can play this game”…

O Odom δεν χρειάστηκε να πει πολλά στον Duncan για να τον πείσει: Η πλήρης υποτροφία που του πρόσφερε (κάτι που δε μπορούσε να του υποσχεθεί το Κολέγιο του Providence) αρκούσε. Κι έτσι ο Duncan πήγε στο Wake Forest. Και την πρώτη χρονιά ήταν καλούτσικος (9.8 πόντοι και 9.6 ριμπάουντ μέσο όρο). Και την δεύτερη τρομερός (16.8 πόντοι και 12.5 ριμπάουντ μέσο όρο) με τον κόσμο να του ζητάει να δηλώσει διαθεσιμότητα στο ντραφτ, αφού θα επιλεγόταν στο Νο1. Ο Duncan αρνήθηκε. Και αρνήθηκε και μετά το τέλος της τρίτης σεζόν του (1995/96) όπου αριθμούσε 19.1 πόντους και 12.3 ριμπάουντ μέσο όρο. Είχε δώσει μία υπόσχεση και δεν την είχε ξεχάσει, αφήνοντας στην άκρη το ΝΒΑ για δύο χρόνια! Κι έτσι ολοκλήρωσε τις σπουδές του την σεζόν 1996/97 έχοντας 20.8 πόντους, 14.7 ριμπάουντ και 3.3 κοψίματα μέσο όρο, πριν δηλώσει διαθεσιμότητα στο ντραφτ. Το ΝΒΑ τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες….

Κάνοντας αμέσως θόρυβο

Η σεζόν 1996/97 στο ΝΒΑ σημαδεύτηκε από την επιλογή πολλών ομάδων να κάνουν… tanking για χάρη του Duncan, με πρώτους τους Celtics, που είχαν το χειρότερο ρεκόρ στην Λίγκα με 15 νίκες και 67 ήττες. Όταν έγινε η κλήρωση όμως για το ντραφτ του 1997 στάθηκαν άτυχοι, αφού το Νο1 πήγε στους Spurs, οι οποίοι έκαναν tanking… αναγκαστικά λόγω του σοβαρού τραυματισμού του David Robinson. Κάπως έτσι, το San Antonio βρέθηκε ξαφνικά με τον Duncan μπροστά του, έτοιμο να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα, παρά την… πλάκα του (ακόμα νέου) τεχνικού της ομάδας, Gregg Popovich, ότι οι Spurs θα επέλεγαν τον Keith Van Horn.

Οι Spurs φυσικά δεν επέλεξαν ποτέ τον Van Horn. Επέλεξαν τον Tim Duncan. Και κατάλαβαν αμέσως τι είχαν στα χέρια τους, αφού στην ρούκι σεζόν του (1997/98) ο “Timmy” είχε 21.1 πόντους, 11.9 ριμπάουντ και 2.5 κοψίματα μέσο όρο παίζοντας πάουερ φόργουορντ στο πλευρό του David Robinson, συνθέτοντας τους “Twin Towers”, έγινε All Star και αναδείχθηκε “Ρούκι της χρονιάς”! Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα.

Έναν χρόνο αργότερα, την χρονιά του lockout (1998/99) ο Duncan θα έπαιρνε για τα καλά τα ηνία της ομάδας και θα την οδηγούσε στο πρώτο Πρωτάθλημα της ιστορίας της, επικρατώντας στους Τελικούς με 4-1 νίκες των Knicks! Ο ίδιος αναδείχθηκε MVP των Τελικών και κατά πολλούς ήταν εκείνη την στιγμή ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο! Αυτή η επιβεβαίωση βέβαια θα ερχόταν μερικά χρόνια αργότερα.

Την τριετία 2000-2002 έκανε απίστευτα πράγματα, με αποκορύφωμα την σεζόν 2001/02, όταν είχε 25.5 πόντους, 12.7 ριμπάουντ, 3.7 ασίστ και 2.5 κοψίματα μέσο όρο, στην – βάσει αριθμών – καλύτερη σεζόν της καριέρας του, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί MVP της Regular Season. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν ότι παρά τους τρομερούς αριθμούς του δεν ήρθε κάποιο Πρωτάθλημα, αφού αυτή η τριετία ανήκε στους Lakers των Shaquille O’Neal και Kobe Bryant, που κατέκτησαν 3 σερί Τίτλους. Σύντομα πάντως τα δεδομένα θα άλλαζαν.

Μία ονειρεμένη 6ετία και μία… 5ετης παύση

Την σεζόν 2002/03 στο San Antonio κατέφτασε ένας ρούκι με το όνομα Manu Ginobili. Την ίδια στιγμή, στην θέση του βασικού πόιντ γκαρντ υπήρχε από την σεζόν 2001/02 ένας τύπος με το όνομα Tony Parker. Ναι, το νέο San Antonio είχε αρχίσει να χτίζεται γύρω από τους Duncan/Manu/Parker, την ίδια στιγμή που ο David Robinson ανακοίνωνε ότι η σεζόν 2002/03 θα ήταν η τελευταία του στο ΝΒΑ.

Με τον Duncan να έχει πλέον καλύτερους συμπαίκτες (και να αναδεικνύεται για δεύτερη σερί σεζόν MVP της Κανονικής περιόδου), οι Spurs κυριάρχησαν στην Λίγκα την σεζόν 2002/03, ολοκλήρωσαν την Regular Season με ρεκόρ 60-22 και έφτασαν τελικά μέχρι την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, επικρατώντας με 4-2 νίκες των Nets στους Τελικούς του ΝΒΑ. MVP των Τελικών αναδείχθηκε φυσικά ο Duncan, αφού σε αυτή την σειρά αγώνων αριθμούσε 24.2 πόντους, 17 ριμπάουντ, 5.3 ασίστ και 5.3 κοψίματα μέσο όρο!

Αυτό το Πρωτάθλημα έμελλε να είναι η αρχή μίας περίεργης παράδοσης των Spurs και του Duncan, οι οποίοι πήγαιναν στους Τελικούς και κατακτούσαν το Πρωτάθλημα ανά δύο χρόνια! Συγκεκριμένα, κατέκτησαν το Πρωτάθλημα του 2005 κόντρα στους Pistons με 4-3 νίκες – με τον Duncan να αναδεικνύεται πάλι MVP των Τελικών! – αλλά και το 2007 κόντρα στους Cavaliers του νεαρού ακόμα LeBron James! Τότε όμως ήταν που θα ξεκινούσε η… κατηφόρα για τους Spurs.

Από την σεζόν 2007/08 και έπειτα τα πράγματα έγιναν δύσκολα για το San Antonio και τον Duncan. Ο απόφοιτος του Wake Forest άρχισε να μεγαλώνει, με τον Popovich να αποφασίζει σταδιακά να του μειώνει το χρόνο συμμετοχής, με τους αριθμούς του να παίρνουν αντίστοιχη καθοδική πορεία, με την σεζόν 2010/11 (την πρώτη σεζόν που ακούστηκαν σενάρια περί απόσυρσής του) να είναι η χειρότερη της καριέρας του, αφού είχε μόλις 13.4 πόντους και 8.9 ριμπάουντ μέσο όρο. Την ίδια στιγμή, το San Antonio απέτυχε να προκριθεί στους Τελικούς του ΝΒΑ από το 2008 μέχρι και το 2012, με πολλούς να λένε ότι οι Spurs – και κατ’ επέκταση ο Duncan – τα είχαν… φάει τα ψωμιά τους. Δεν ίσχυε όμως κάτι τέτοιο…

Η (μπασκετική) ανάσταση και το φινάλε!

Η σεζόν 2012/13 θα σημαδευόταν από τη… νέα νιότη του Duncan, ο οποίος γύρισε τον χρόνο πίσω στα 37 του χρόνια και αριθμούσε 17.8 πόντους, 9.9 ριμπάουντ και 2.7 κοψίματα μέσο όρο σε 30.1 λεπτά συμμετοχής! Με τον ίδιο να ξανανιώνει, οι Spurs έκαναν μία ξέφρενη πορεία, φτάνοντας μέχρι τους Τελικούς του ΝΒΑ, όπου και ηττήθηκαν έπειτα από μία συγκλονιστική σειρά με 4-3 νίκες από τους Miami Heat των LeBron James, Dwyane Wade και Chris Bosh! Οι αριθμοί του Duncan στους Τελικούς; Ιδού: 18.9 πόντοι, 12.1 ριμπάουντ και 1.4 κοψίματα μέσο όρο!

Έναν χρόνο αργότερα, την σεζόν 2013/14, ο Duncan έκανε ένα βήμα πίσω για χάρη του Kawhi Leonard. Ήταν για καλό όμως, αφού το San Antonio έπαιξε το τέλειο μπάσκετ, κυριάρχησε στην Λίγκα και εν τέλει έφτασε μέχρι την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, επικρατώντας των Heat με 4-1 στους Τελικούς του ΝΒΑ. Ήταν το πέμπτο Πρωτάθλημα στην καριέρα του Duncan και μάλλον το πιο γλυκό. Και, φυσικά, όπως κάθε χρόνο, στο τέλος της σεζόν τον ρώτησαν αν θα σταματήσει το μπάσκετ. Αλλά ο ίδιος συνέχισε. Για ακόμα δύο χρόνια.

Την τελευταία διετία ο Duncan πέρασε για τα καλά σε θέση συνοδηγού, όντας περισσότερο ο (σιωπηλός) ηγέτης των αποδυτηρίων της ομάδας. Πέρσι, με την έλευση και του LaMarcus Aldridge, είχε δε βάσει αριθμών την χειρότερη σεζόν της καριέρας του (8.6 πόντοι και 7.3 ριμπάουντ μέσο όρο). Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Κι ας αποκλείστηκαν οι Spurs στον 2ο γύρο των πλέι-οφ από τους πιο νεανικούς Thunder. Κανένας δε μπορεί εξάλλου να στερήσει από τον Duncan αυτά που κέρδισε.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ''TIMMY''..ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!